|
غزوهٔ ذی امر
این غزوه بزرگ‌ترین یورش نظامی بود که رسول‌خدا -صلى الله علیه وسلم- پیش از جنگ اُحُد رهبری کردند، و در ماه محرم سال سوم هجرت روی داد.
انگیزهٔ این غزوه، آن بود که عوامل اطلاعاتی مدینه برای رسول اکرم -صلى الله علیه وسلم- خبر آوردند که جماعت انبوهی از بنی‌ثعلبه و محارب گرد آمده‌اند و می‌خواهند اطراف مدینه را غارت کنند. پیامبر گرامی اسلام مسلمانان را بسیج کردند، و با چهارصد و پنجاه رزمندهٔ سوار و پیاده از مدینه عزیمت فرمودند، و عثمان‌بن عفان را در مدینه جانشین خویش قرار دادند.
در اثنای راه، مردی را دستگیر کردند که می‌گفت نام او جبار، و از بنی‌ثعلبه است. او را نزد رسول خدا -صلى الله علیه وسلم- آوردند. رسول خدا -صلى الله علیه وسلم- او را به اسلام دعوت کردند؛ او نیز اسلام آورد و آنحضرت او را به بلال سپردند، و راهنمایی لشکر اسلام را بسوی سرزمین دشمن بر عهده گرفت.
نیروهای دشمن، همینکه خبر فرا رسیدن لشکر مدینه را شنیدند، در کوهستان پراکنده شدند. نبی‌اکرم -صلى الله علیه وسلم- با لشکریان خود به مکان تجمع دشمن رسیدند که بر سر گودال آبی بنام «ذی امر» گردهم آمده بودند. تمامی ماه صفر یا نزدیک به تمامی آن را رسول‌خدا -صلى الله علیه وسلم- در آن مکان ماندند، تا اعراب منطقه توانمندی مسلمانان را دریابند، و بیم و هراس بر آنان مستولی گردد؛ آنگاه به مدینه بازگشتند [1].
منبع: خورشید نبوت؛ ترجمهٔ فارسی «الرحیق المختوم» تالیف: شیخ صفی الرحمن مبارکفوری، ترجمه: محمد علی لسانی فشارکی، نشر احسان 1388
عصر اسلام
IslamAge.com
[1]- سیرهٔ ابن‌هشام، ج 2، ص 46؛ زادالمعاد، ج 2، ص 91؛ ابن قیم نقشه قتل نبی‌اکرم -صلى الله علیه وسلم- را از سوی دعثور یا غورث محاربی، ضمن حوادث این غزوه یادآور شده است؛ اما صحیح آنست که در غیر این غزوه بوده است؛ نکـ: صحیح البخاری، ج 2،ص 593. |
.gif){kind=small}
